برون تنی in vitro

برون تنی یا درون‌کشتگاهی در زیست‌شناسی، به آزمایشهایی که به جای به کار بردن جانداران زنده، بخشی از بدن آن‌ها مانند یاخته‌هایشان یا بافت‌هایشان را در محیط آزمایشگاهی کشت می‌دهند گفته می‌شود، به این آزمایشها در محیط کشت نیز می‌گویند.

این روش برتریها و کاستیهایی نسبت به آزمایشهای درون تنی دارد. از برتریهای آن می‌توان زود به نتیجه رسیدن، نیاز نداشتن به اجازه‌نامهٔ اخلاقی برای آزمایش روی جانوران، آسودگی در تکرار آزمایش، و در برخی موارد کم‌هزینه‌تر بودن را نام برد. از کاستیهای آن می‌توان داشتن اعتبار کمتر به نسبت آزمایشهای درون تنی، را یاد کرد.

معایب

ممکن است نتایجی که در مطالعات درون‌کشتگاهی بدست می‌آید دقیقاً بر آنچه در موجود کامل اتفاق می‌افتند منطبق نباشد. به همین دلیل محققین باید مراقب باشند تا بررسی‌ها را کاملاً به موجود زنده تعمیم ندهند چرا که این باعث نتیجه‌گیری غلط در مورد موجودات و سیستم‌های زیستی می‌گردد. به عنوان مثال دانشمندان در پی کشف یک داروی ویروسی به منظور درمان عفونی خاص مانند HIV هستند. آن‌ها ممکن است در مطالعات درون‌کشتگاهی(In VIVO) به این نتیجه برسند که داروی مورد نظر باعث مهار همانندسازی ویروس در شرایط درون‌کشتگاهی می‌شود. با این وجود بسیاری از کاندیداهای دارویی که اثربخشی شان در شرایط درون‌کشتگاهی به اثبات رسیده‌است، در بدن جاندار اثربخش نیستند چرا که ممکن است در شرایط درون بدنی، دارو دقیقاً به محل هدف نرسد یا برای سایر بخش‌های بدن جاندار اثر زیانبار داشته باشد.