Transforming growth factor beta 1 or TGF-β1

تبدیل فاکتور رشد بتا 1 یا TGF-β1 یک عضو پلی پپتیدی از فاکتور رشد تبدیل کننده خانواده بتا سایتوکاین ها است. این پروتئین ترشح شده بسیاری از عملکردهای سلولی از جمله کنترل رشد سلول ، تکثیر سلولی ، تمایز سلولی و آپوپتوز را انجام می دهد. در انسان ، TGF-β1 توسط ژن TGFB1 رمزگذاری می شود

عملکرد

TGF-β مجموعه ای چند منظوره از پپتیدها است که تکثیر ، تمایز و سایر عملکردها را در بسیاری از انواع سلول کنترل می کند. TGF-β در القاء تحول با TGFA همکاری می کند. همچنین به عنوان یک فاکتور رشد منفی اتوکرین عمل می کند. تجمع فعال TGF-β و سیگنالینگ ممکن است منجر به آپوپتوز شود. بسیاری از سلولها TGF-β را سنتز می کنند و تقریباً همه آنها گیرنده های خاصی برای این پپتید دارند. TGF-β1 ، TGF-β2 و TGF-β3 همه از طریق همان سیستم های سیگنالینگ گیرنده استفاده می کنند.

TGF-β1 نقش مهمی در کنترل سیستم ایمنی بدن دارد و فعالیتهای مختلفی را در انواع مختلف سلول یا سلولها در مراحل مختلف رشد نشان می دهد. بیشتر سلولهای ایمنی (یا لکوسیت ها) ، TGF-β1 ترشح می کنند

سلولهای T

برخی از سلول های T (به عنوان مثال سلول های T تنظیم کننده) TGF-β1 را مهار می کنند تا عملکرد سایر سلول های T را مهار کند. تکثیر وابسته به اینترلوکین 1- و اینترلوکین 2 سلولهای T فعال ، و فعال شدن سلولهای T کمکی و سلولهای T سیتوتوکسیک از فعالیت TGF-β1 جلوگیری می کند. به طور مشابه ، TGF-β1 می تواند ترشح و فعالیت بسیاری از سایتوکاین های دیگر از جمله اینترفرون-γ ، فاکتور آلفا نکروز تومور (TNF-α) و interleukins های مختلف را مهار کند. همچنین می تواند سطح بیان گیرنده های سیتوکین مانند گیرنده IL-2 را برای تنظیم فعالیت سلول های ایمنی کاهش دهد. با این حال ، TGF-β1 همچنین می تواند بیان برخی از سایتوکاین ها در سلول های T را افزایش داده و تکثیر آنها را افزایش دهد ، به ویژه اگر سلول ها نابالغ باشند.

سلولهای B

TGF-β1 اثرات مشابهی بر روی سلولهای B دارد که همچنین بسته به حالت تمایز سلول متفاوت است. این تکثیر را مهار می کند و باعث تحریک آپوپتوز سلول های B می شود ، و در کنترل بیان پروتئین های آنتی بادی ، ترانسفرین و MHC کلاس II در سلول های B نابالغ و بالغ نقش دارد.

سلولهای میلوئیدی

اثرات TGF-β1 بر ماکروفاژها و مونوسیت ها عمدتا سرکوبگر است. این سایتوکاین می تواند تکثیر این سلول ها را مهار کند و از تولید اکسیژن واکنشی آنها (به عنوان مثال سوپراکسید (O2-)) و نیتروژن (به عنوان مثال اکسید نیتریک (NO)) واسطه جلوگیری کند. با این حال ، مانند سایر سلولها ، TGF-β1 همچنین می تواند اثر متضاد بر روی سلولهای منشأ میلوئید داشته باشد. به عنوان مثال ، TGF-β1 به عنوان یک ماده شیمیایی فعال عمل می کند ، و پاسخ ایمنی را به برخی از عوامل بیماری زا هدایت می کند. ماکروفاژها و مونوسیتها به روش کموتاکتیک به سطوح پایین TGF-β1 پاسخ می دهند. علاوه بر این ، بیان سیتوکین های مونوسیتیک (از جمله اینترلوکین-1 (IL-1)-آلفا ، IL-1-بتا و TNF-α) ، و کشتن فاگوسیتیک توسط ماکروفاژها می تواند با عمل TGF-β1 افزایش یابد. .

TGF-β1 اثربخشی MHC II را در آستروسیت ها و سلول های دندریتیک کاهش می دهد ، که به نوبه خود باعث کاهش فعال شدن جمعیت T کمکی می شود.