سانتریول
در زیست سلولی، سانتریول یا میانک (Centriole) اندامکی است که عمدتاً از پروتئین هایی به نام توبولین تشکیل شده است. سانتریول ها در بسیاری از سلول های یوکاریوتی یافت می شوند. یک جفت سانتریول که در محاصره توده ماده چگالی به نام ماده پیرامون مرکز (PCM) قرار داشته باشد، تشکیل ساختاری به نام سنتروزوم (میان‌تن) را می دهد.
سانتریول‌ها در تمام سلول های یوکاریوتی حضور ندارند، به عنان مثال در مخروطیان (پینوفیت‌ها)، گیاهان گل‌دار (انژیوسپرم‌ها) و بسیاری از قارچ ها غایب اند و تنها در گامت های نر سنگ‌خزه‌تباران (کاروفیت‌ها)، خزه‌تباران (بریوفیت‌ها)، گیاهان آونددار بدون دانه، سرخس نخلی (سیکادها) و شجرالمعبد (ژنگو) ها حضور دارند.
سانتریول‌ها اغلب از نه دسته میکروتوبول های سه‌گانه که به صورت استوانه ای آرایش یافته اند تشکیل شده اند. مواردی که از این ساختار انحراف پیدا کرده اند شامل این موارد می شود: رویان خرچنگ‌ها و مگس سرکه (دروزوفیلا ملنوگاستر) با نه جفت میکروتوبول، سلول های اسپرم کرم الگانس (Caenorhabditis elegans) و جنین اولیه آن با نه میکروتوبول تکین.
عملکرد اصلی سانتریول ها در تولید مژک طی اینترفاز و استر و دوک طی تقسیم سلولی می باشد.