استئوسیت

یک استئوسیت (Osteocyte)، نوع سلولهای استخوانی به شکل ستاره ای ، شایع ترین سلول موجود در بافت استخوان بالغ است . بدن انسان بالغ حدود 42 میلیارد استئوسیت را دارد. استئوسیت ها تقسیم نمی شوند و به طور متوسط ​​نیمه عمر 25 سال دارند. آنها از سلولهای osteoprogenitor استخوان مشتق شده اند که برخی از آنها به استئوبلاست فعال متمایز می شوند. استئوبلاست ها / استئوسیت ها در مزانشیم ایجاد می شوند.

در استخوان بالغ ، استئوسیت ها و شاخه های آنها در فضاهایی به نام lacunae (لاکونا) و canaliculi (کانالیکول) سکونت دارند. استئوسیت هادر واقع استئوبلاستهایی هستند که در ماتریس بدام افتاده اند. آنها از طریق کانالهای ریز به نام canaliculi با سیتوپلاسم همدیگر ارتباط دارند و به یکدیگر متصل می شوند که برای تبادل مواد مغذی و دفع مواد زائد از طریق این اتصالات شکافدار استفاده می کنند.

اگرچه استئوسیتها فعالیتان را کاهش داده اند و (مانند استئوبلاست ها) قادر به تقسیم میتوزی نیستند ، اما آنها از طریق مکانیسم های مکانیکی مختلفی به طور فعال در فعالیت روزمره ماتریس استخوانی شرکت می کنند. آنها استخوان ها را از طریق مکانیسم سریع و زودگذر (نسبت به استئوکلاست) به نام osteocytic osteolysis نابود می کنند. هیدروکسی آپاتیت ، کربنات کلسیم و فسفات کلسیم در اطراف سلول رسوب می شود.

ساختمان

استئوسیت ها دارای شکل ستاره ای هستند ، تقریباً 7 میکرومتر عرض 15 میکرومتر طول دارند. بدن سلول در اندازه از 5-20 میکرومتر قطر متفاوت است و شامل 40-60 شاخک سلول در هر سلول ، با فاصله سلول تا سلول بین 20-30 میکرومتر است. یک استئوسیت بالغ حاوی یک هسته است که به سمت عروق قرار دارد و دارای یک یا دو هسته و یک غشای است. سلول همچنین دارای رتیکولوم آندوپلاسمی با اندازه کاهش یافته ، دستگاه گلژی و میتوکندری و شاخه های سلولی که به سمت ماتریس کانی سازی هدایت می شوند .

عملکرد

اگرچه استئوسیتها سلولهای نسبتاً غیر فعال هستند ، اما آنها قادر به سنتز و اصلاح مولکولی و همچنین انتقال سیگنالها در مسافت های طولانی ، به روشی مشابه سیستم عصبی هستند. آنها فراوانترین نوع سلول در استخوان هستند (31.900 در هر میلی متر مکعب در استخوان گاو تا 93200 در هر میلی متر مکعب در استخوان موش). اکثر فعالیتهای گیرنده که نقش مهمی در عملکرد استخوان دارند ، در استئوسیتها بالغ وجود دارند.

استئوسیتها حاوی انتقال دهنده های گلوتامات هستند که پس از شکستگی استخوان ، فاکتورهای رشد عصبی را تولید می کنند ، که شواهدی از یک سیستم سنجش و انتقال اطلاعات ارائه می دهد.

در یک آزمایش هنگامی که استئوسیت ها به طور آزمایشی از بین رفتند ، استخوان ها افزایش قابل توجهی در جذب استخوان ، کاهش تشکیل استخوان ، از بین رفتن استخوان ترابکولار و از دست دادن پاسخ به بارگیری نشان دادند.

تصور می شود که استئوسیت ها سلول های مکانیکی هستند که فعالیت استئوبلاست ها و استئوکلاست ها را در یک واحد اساسی چند سلولی (BMU) ، یک ساختار آناتومی موقتی که در آن بازسازی استخوان کنترل می شود ، کنترل می کنند.

نشان داده شده است که پروتئینهای خاص استئوسیت مانند اسکلروستین در متابولیسم مواد معدنی عملکرد دارند ، همچنین مولکولهای دیگری مانند PHEX ، DMP-1 ، MEPE و FGF-23 که توسط استئوسیت ها بسیار بیان می شوند و تنظیم کننده فسفات و بیومینرالیزاسیون هستند.

استئوسیت تنظیم کننده مهم توده استخوانی و تنظیم کننده مهم غدد درون ریز متابولیسم فسفات

استاستئوسیتها اسکلروستین را ترشح می کنند ، پروتئین ترشحی که با اتصال به هسته های LRP5 / LRP6 و سیگنالینگ Wnt تشکیل استخوان را مهار می کند. اسکلروستین ، محصول ژن SOST ، اولین واسطه ارتباط بین استئوسیت ها ، استئووبلاست های تشکیل دهنده استخوان ها و استئوکلاست های جذب کننده استخوان است که برای بازسازی استخوان بسیار مهم است.

فقط استئوسیتها بیانگر اسکلروستین هستند که به روش پاراکرین برای جلوگیری از تشکیل استخوان عمل می کنند.