ادهزیو ( چسب دندان ) adhesive

توسعه ادهزیو دندانی علاوه بر کمک به هموار کردن راه برای دندانپزشکی کم تهاجمی، نقش مهمی در انقلاب دندانپزشکی ترمیمی و پیشگیری داشته است.

با استفاده از ادهزیوها، پزشکان قادر به طراحی محافظه‌کارانه‌تر حفره هستند، زیرا دیگر نیازی به حفظ بافت‌های سالم نیست.

ریزنشت یک مسئله مهم است که محتمل ترین علت پوسیدگی ثانویه است. از طریق استفاده از ادهزیو ها، ترمیم ها نه تنها از نظر زیبایی شناختی دلپذیرتر هستند، بلکه مهر محکم تری بین بافت سالم و ترمیم ایجاد می کنند و خطر پوسیدگی ثانویه را کاهش می دهند یا از بین می برند.

ادهزیوهای دندانی اولین بار در سال 1955 توسط دکتر مایکل بوونوکور معرفی شدند که فواید اچ کردن با اسید را برای بهبود چسبندگی به مینای دندان کشف کرد.

با گذشت زمان فناوری‌ها پیشرفت کردند و ادهزیو های دندانی تکامل یافتند، از بدون اچ به اچ کامل (نسل چهارم و پنجم) به خود اچ (نسل ششم، هفتم و هشتم).

امروزه ادهزیوها بر اساس سه استراتژی طبقه بندی می شوند:

روش توتال اچ، خود اچ و گلاس آینومر اصلاح شده با رزین که دارای خواص منحصر به فرد خود چسبندگی به بافت دندان است. جدیدترین نوآوری ها در چسب ها شامل چسب های یونیورسال (یا چند حالته) است که می توانند به عنوان خود اچ یا توتال اچ استفاده شوند.

برای ایجاد درک کامل از ادهزیوها، باید از طریق توسعه چسب ها، که متعاقباً به 8 نسل جداگانه تقسیم می شوند، کار کنیم.