کلینیکال اتچمنت لاس Clinical attachment loss

دندانها توسط فیبرهای لیگامان پریودنتال (PDL) به استخوان آلوئولار اطراف آن متصل می شوند. این الیاف از استخوان به داخل سیمان عبور می کنند و به طور طبیعی در کل سطح ریشه دندان وجود دارد. آنها همچنین به بافت لثه (لثه) متصل شده اند که استخوان آلوئولار را توسط اتصال می پوشانند. جاییکه که این اتصالات در سطح تاج یا استخوان آلوئول وجود دارد ، به آن supracrestal attachment apparatus گفته می شود.

supracrestal attachment apparatus از دو لایه تشکیل شده است: coronal junctional epithelium و apical gingival connective tissue fibers. دو لایه با همدیگر ضخامت بافت لثه را تشکیل می دهند و به آن عرض بیولوژیک (Biologic Width) گفته می شود.

بیماریهای پریودنتال ناشی از پلاک معمولاً به مخرب یا غیر مخرب طبقه بندی می شوند. Clinical attachment loss بیماری مخرب (فیزیولوژیکی غیر قابل برگشت) پریودنتال است.

اصطلاح Clinical attachment loss تقریباً به طور انحصاری برای اشاره به از دست دادن پیوند بافت پیوندی استفاده می شود

از بین رفتن بافت پیوندی به جدا شدن الیاف کلاژن از سطح سیمان و مهاجرت آپیکال همزمان با اپیتلیوم اتصالی یا پاکت بر روی سطح ریشه اشاره دارد

طبقه بندی

شدت بیماری با توجه به میزان Clinical attachment loss در میلی متر:

• 1 یا 2 میلی متر = جزئی
• 3 یا 4 میلی متر = متوسط
• ≥  5 میلی متر = شدید

توزیع بیماری براساس درصد مناطق درگیر (بیشتر از 30٪ = عمومی ، کمتر یا مساوی 30٪ = موضعی) تعیین می شود