میله مینا Enamel rod

میله مینا واحد اصلی تشکیل دهنده مینای دندان است. یک میله مینای دندان با عرض 4 میکرومتر تا ارتفاع 8 میکرومتر، توده ای محکم و بسیار سازمان یافته از کریستال های هیدروکسی آپاتیت است که به شکل شش ضلعی است و استحکام مینای دندان را تقویت می کند. در مقطع، میتوان مانند سوراخ کلیدی آن را مقایسه کرد که قسمت بالایی یا سر آن به سمت تاج دندان و سمت پایین یا دم به سمت ریشه دندان باشد.

تعداد آنها از 5 میلیون تا 12 میلیون متغیر است، 5 میلیون در ثنایای جانبی (incisive lateral) فک پایین و 12 میلیون در مولر اول فک بالا(molar I superior)

میله های مینا در ردیف هایی در امتداد دندان یافت می شوند. در داخل هر ردیف، محور طولانی میله مینای دندان عموماً عمود بر محل اتصال مینا به عاج زیرین است. در دندان های دائمی، میله های مینای نزدیک به محل اتصال سیمان (CEJ) مقدار بیشتری به سمت ریشه دندان متمایل می شوند.

دانستن جهت مینای دندان در دندانپزشکی ترمیمی بسیار مهم است زیرا مینای دندانی که توسط عاج زیرین پشتیبانی نمی شود مستعد شکستگی است و معمولاً حذف می شود.

آرایش کریستال ها در هر میله مینا بسیار پیچیده است. در بیشتر موارد، کریستال های مینا به موازات محور طولانی میله جهت گیری می کنند. هر چه کریستال ها از محور مرکزی دورتر باشند، جهت گیری آنها بیشتر از هم متمایز می شود.

ناحیه اطراف میله مینای دندان به مینای دندانی اینتررود – interrod ( بین میله ای ) معروف است. مینای اینتررود ترکیبی مشابه میله های مینا دارد. با این وجود، تمایز بافت شناسی بین این دو صورت می گیرد زیرا جهت گیری کریستال در هر کدام متفاوت است. کریستال های مینای اینتررود تقریباً عمود بر میله مینای دندان قرار دارند.مرز بین rod ها و interrod ها که به شکل سیاهی دیده میشود rod sheath است و مینرالیزاسیون اینها هم کمتر از rod ها و interrod هاست. (غلاف میلهای)